چیزهایی که درباره آسانسورهای مدرن نمی‌دانید

آسانسورهای مدرن به امکانات مختلفی مجهز هستند و می‌توان گفت که ایمنی زیادی را برای افراد تامین می‌کنند. در حقیقت این وسایل با توجه به استانداردها ساخته می‌شوند و در ساخت آنها موقعیت‌های خاص در نظر گرفته شده و در صورت به وجود آمدن موارد خطرناک، می‌توان به آنها اطمینان داشت.

کابل‌ها به گونه‌ای طراحی می‌شوند که در مواقع عادی به کار خود به طرز مطلوب ادامه دهند و می‌توان گفت به نگهداری کمی نیاز خواهند داشت. آسانسور هیدرولیک ایمنی بیشتری را ارائه می‌دهد و در صورت خرابی در سیستم انتقال آسانسور، ترمزها و موارد ایمنی مختلفی باعث می‌شوند تا آسانسور سقوط نکند و ایمنی افرادی که در کابین هستند، حفظ شود.

نکاتی در مورد استفاده از آسانسورهای مدرن در ساختمان

تنها حادثه مشهور سقوط یک کابین آسانسور به دلیل آتش سوزی یا فروپاشی ساختاری، در سال 1945 بود. یک بمب افکن به ساختمان Empire State برخورد کرد و کابل‌های دو آسانسور در این ساختمان را جدا کرد. کابین آسانسور در طبقه 75 قرار داشت، کابین با استفاده از ترمزهای اضطراری توقف کرد و از سقوط آن جلوگیری شد، در این حادثه افراد داخل کابین آسانسور از این حادثه جان سالم به در بردند.

آسانسورهای مدرن بیست برابر ایمن‌تر از پله برقی‌ها هستند و تعداد بسیار زیادی آسانسور، در حال جابجا کردن افراد در بین طبقات، مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما فقط تعداد کمی حوادث جزئی اتفاق افتاده است. آسانسورها از اتومبیل‌ها هم ایمن‌تر هستند و به طور متوسط 26 نفر هر سال در آسانسورها دچار حادثه می‌شوند که بیشتر آنها گیر افتادن در بین طبقات بوده است.

شرکت آسانسور پادرا انواع مختلف آسانسورها را در ساختمان‌هایی با کاربرد مسکونی و تجاری نصب کرده و با نگهداری مناسب، کمترین حادثه را تجربه کرده است. انواع آسانسورهای هوشمند را می‌توانید از شرکت پادرا تهیه کنید. زمانی که در یک ساختمان از چند آسانسور در کنار یکدیگر استفاده می‌شود، در صورتی که از سیستم آسانسور هوشمند استفاده کنید، سیستم هوشمند هر فردی را به آسانسور مناسب هدایت می‌کند و باعث کم شدن استهلاک و مصرف برق می‌شود.

در این آسانسورها، افراد قبل از سوار شدن طبقه را انتخاب می‌کنند و سیستم هوشمند آسانسورهای مدرن با توجه به جهت حرکت کابین‎ها و طبقه‌ای که فرد انتخاب کرده، از بین آسانسورهای موجود، مناسب‌ترین را انتخاب می‌کند. حتی این آسانسورها به گونه‌ای برنامه‌ریزی می‌شوند که کمترین توقف را تجربه کنید و در کوتاه‌ترین زمان به طبقه مورد نظر خود برسید.  

آسانسورهایی که در گذشته برای انتقال افراد، نیاز به یک تیم اپراتور دو نفره داشتند با ظهور دکمه‌های پیمایش، دیگر احتیاجی به اپراتور نبود و این شغل منسوخ شد. نیازی نیست تا برای راهنمایی استفاده کننده‌گان یک نفر در داخل کابین آسانسور حضور داشته باشد. افراد به راحتی می‌توانند دکمه طبقه مورد نظر خود را فشار دهند. در آسانسورهای هوشمند، این دکمه‌ها در بیرون کابین در طبقات قرار دارد.

آسانسورها مانند پله برقی‌ها نیاز به فضای زیادی ندارند. مساحت مورد نیاز برای نصب آسانسور کمترین حد است و می‌توان در هر جایی از آنها استفاده کرد. حتی می‌توان در ساختمان‌هایی که برای آنها آسانسور در نظر گرفته نشده، از آسانسورهای کوچک استفاده کرد که در داخل واحد نصب می‌شوند و به فضای کمی نیاز دارند.  

درب آسانسور به دلایل ایمنی به طور کامل بسته می‌شود. در مواقع بحرانی، امن‌ترین مکان در داخل آسانسور است. البته در زمان آتش‌سوزی نباید از آسانسورها استفاده کرد، به خاطر این که دود می‌تواند به داخل مسیر آسانسور نفوذ کند و باعث اختلال در تنفس شود.

با توجه به قوانین فیزیک، آسانسورها نمی‌توانند بلندتر از 518 متر باشند. کابل‌های بلند بعد از آن خیلی سنگین می‌شوند و آسانسور نمی‌تواند عملکردی داشته باشد. اما اکثر ساختمان‌هایی که در شهرها ساخته می‌شوند ارتفاع کمی دارند و آسانسور می‌تواند  بهترین عملکرد را ارائه دهد.

مروری بر آسانسور هیدرولیک و آسانسور کششی با اتاق ماشین و بدون اتاق ماشین

آسانسورها دستگاه‌هایی هستند که افراد و کالاها را به صورت عمودی در یک محل اختصاصی منتقل می‌کنند و طبقات مختلف یک ساختمان را به هم وصل می‌کنند. آنها در دهه 1850 به کار گرفته شدند زیرا سیستم اسکلت فولادی اجازه ساخت ساختمان‌های بلندتر را فراهم می‌کردند. با این حال این مکانیسم ایمنی آنها بود که مانع از سقوط کابین می‌شد و باعث محبوب شدن آسانسورها شد. تقریبا در کلیه ساختمان‌های مدرن چند طبقه، آسانسورها باید وجود داشته باشند. سه نوع آسانسور وجود دارد، آسانسور کششی با یک اتاق ماشین، آسانسور کششی بدون اتاق ماشین و آسانسور هیدرولیک که معمولا در سازه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این حال، در هر نوع از آنها تفاوت‌هایی وجود دارد.

آسانسور هیدرولیک

آسانسور هیدرولیک توسط پیستونی در پایین آسانسور پشتیبانی می‌شود که توسط یک موتور الکتریکی و یک مایع هیدرولیک در داخل پیستون، آسانسور را به سمت بالا حرکت می‌دهد. آسانسور به محض این که دریچه مایع پیستون باز می‌شود به سمت پایین حرکت می‌کند. آنها برای موارد کم ارتفاع با 2 تا 8 طبقه استفاده می‌شوند و با حداکثر سرعت یک متر بر ثانیه حرکت می‌کنند. اتاق ماشین آسانسور هیدرولیک در پایین‌ترین سطح مجاورت شافت آسانسور قرار دارد.

آسانسور هیدرولیک معمولی دارای تسمه‌ای بوده که در زیر کف گودال آسانسور امتداد دارد و در هنگام فرود آمدن آسانسور، پیستون جمع شده را دریافت می‌کند. برخی از پیکربندی‌ها دارای پیستون تلسکوپی هستند و به سوراخ کم عمق دیگری در زیر گودال وارد می‌شوند.

آسانسور هیدرولیک بدون گودال یک پیستون در هر طرف کابین دارد. در این پیکربندی، پیستون‌های تلسکوپی در پایه گودال ثابت شده قرار می‌گیرند و نیازی به گودال و یا سوراخ زیر گودال ندارند. پیستون‌های تلسکوپی امکان حرکت تا 15 متر را امکان پذیر می‌کنند. پیستون‌های غیرتلسکوپی فقط امکان سفر در حدود 6 متر را فراهم می‌کنند.

آسانسور هیدرولیک کابلی از ترکیبی از کابل و پیستون برای جابجایی آسانسور استفاده می‌کند و حداکثر فاصله حرکت حدود 18 متر دارد.

آسانسور هیدرولیک هزینه اولیه کمی دارد و هزینه‌های نگهداری مداوم آن در مقایسه با انواع دیگر آسانسور پایین‌تر است. با این حال، آسانسورهای هیدرولیکی از انرژی بیشتری نسبت به انواع دیگر آسانسورها استفاده می‌کنند زیرا موتور الکتریکی باید در برابر نیروی جاذبه مقاومت کند و باعث شود مایع هیدرولیک به داخل پیستون وارد شود. ایراد عمده آسانسورهای هیدرولیکی این است که مایع هیدرولیک گاهی اوقات ممکن است نشت کند و این می‌تواند یک خطر جدی برای محیط زیست ایجاد کند.

آسانسورهای کششی دنده‌ای و غیردنده‌ای با اتاق ماشین

آسانسورهای کششی توسط کابل‌هایی بلند حرکت می‌کنند که از یک چرخ متصل به یک موتور الکتریکی بالاتر از شافت آسانسور عبور می‌کنند. آنها برای کاربردهای متوسط و مرتفع استفاده می‌شوند و سرعت حرکت بسیار بالاتری نسبت به آسانسور هیدرولیک دارند. وزنه عکس العمل باعث می‌شود که آسانسورها با جبران وزن کابین و سرنشینان، کارایی بیشتری داشته باشند تا موتور نیازی به حرکت دادن وزن اصلی نداشته باشد.

آسانسورهای کششی دنده‌ای دارای جعبه دنده‌ای هستند که به موتور وصل می‌شود و چرخ‌هایی نیز وجود دارند که کابل‌ها را هدایت می‌کند. آسانسورهای کششی دنده‌ای قادر به حرکت تا سرعت 150 متر در دقیقه هستند. حداکثر فاصله حرکت برای یک آسانسور کششی دنده‌ای در حدود 75 متر است.

آسانسورهای کششی بدون دنده دارای یک چرخ هستند که به طور مستقیم به موتور متصل می‌شود. آسانسورهای کششی بدون دنده قادر به سفر با سرعت بیش از 600 متر بر دقیقه هستند و حداکثر مسافت حرکت آنها در حدود 600 متر است، بنابراین آنها تنها گزینه ایده‌آل برای کاربری‌های مرتفع هستند.

آسانسورهای کششی دنده‌ای از نظر هزینه اولیه، هزینه‌های نگهداری و مصرف انرژی گزینه‌ای متوسط هستند. آسانسورهای کششی بدون دنده دارای هزینه اولیه بالا، هزینه نگهداری متوسط ​​در حین انجام کار هستند و انرژی بیشتری در مقایسه با آسانسورهای کششی دنده‌ای مصرف می‌کنند.

این امر مهم است که کابل‌ها و قطعات آسانسور به طور منظم به منظور استهلاک بررسی شوند. با پوسیدن آنها، کشش بین فولی و کابل کاهش می‌یابد و امکان لغزش بیشتر می‌شود، که باعث کاهش راندمان شده و در صورت عدم کنترل ممکن است خطراتی را در پی داشته باشد.

آسانسورهای کششی محدودیت‌هایی در زمینه ارتفاع دارند که با طول و وزن کابل‌ها محدود می‌شوند. مواد جدید قوی‌تر و سبک‌تر، مانند فیبر کربن، به آسانسورهای کششی اجازه می‌دهد تا به ارتفاعات بالاتر دست یابند.

آسانسورهای بدون اتاق ماشین (MRL)

این موارد آسانسورهای کششی هستند که اتاق ماشین اختصاصی در بالای شافت آسانسور ندارند. دستگاه در فضای بالای شافت قرار گرفته و در هنگام نیاز به تعمیر یا نگهداری، از بالای کابین آسانسور قابل دسترسی هستند. جعبه‌های کنترل در یک اتاق کنترل در مجاورت شافت آسانسور قرار دارند.

این آسانسورها دارای حداکثر مسافت طی شده در حدود 75 متر هستند و می‌توانند با سرعت حداکثر 150 متر بر دقیقه حرکت کنند. آسانسورهای MRL از نظر هزینه اولیه و نگهداری با آسانسورهای کششی دنده‌ای قابل مقایسه هستند، اما نسبت به آسانسورهای دنده‌ای مصرف انرژی نسبتا کمتری دارند.

این آسانسورها، در حال تبدیل شدن به محبوب‌ترین گزینه برای ساختمان‌های با ارتفاع متوسط هستند که مسافت حرکت آنها در حدود 75 متر است. آنها از نظر انرژی کارآمد بوده و به فضای کمتری احتیاج دارند و کارایی و قابلیت اطمینان آنها در کنار آسانسورهای کششی کمتر است.